UN MUNDO FELIZ
Aldous Huxley
A vida transcurre case
tal e como estaba prevista para Bernard (un Alfa-máis)
e Lenina (unha Beta-máis) no seu mundo feliz. Pero a intelixencia que lle foi permitida a Bernard, xunto
cun aspecto físico non tan excelente como debera ser nun exemplar da súa caste,
crea unha certa incomodidade, unha
adaptación non tan perfecta á Sociedade
como era de esperar. O problema real xurde cando, en compañía da ‘neumática’
Lenina visitan a Reserva dos salvaxes, que viven faltos da tecnoloxía máis
elemental e nun conglomerado de creenzas que veñen de épocas anteriores á creación
da “Sociedade”. Alí coñecen a John (el salvaje), nacido por un fallo do sistema
de anticoncepción e que resulta ser fillo do xefe de Bernard. Grazas a esta característica levan a John con
eles ao seu mundo, onde as diferentes formas de entender a vida, e ao ser
humano, entrarán en conflito...
Un mundo feliz é unha novela escrita en 1932 (!!) onde o
autor describe unha sociedade futurista (?) aparentemente feliz: os seres
humanos son concebidos de forma industrial, con características xenéticas
específicas. Son condicionados psicoloxicamente desde o seu nacemento para
aceptar sen problemas o seu ‘status’ social e o traballo para o que foron
diseñados. Ademáis teñen o “soma” como ‘premio’ e como forma de facer
desaparecer calquera tipo de inquietude por pequena que sexa. As relacións entre
persoas son sempre superficiais e os encontros sexuais son favorecidos sempre e
cando non impliquen o “risco” dunha relación máis profunda. Unha dictadura
perfecta camuflada como unha especie de democracia saludable, sen problemas e
sen conflictos... e tamén sen seres 'humanos'.
Comentarios
A ver como continua
Da pé a falar de diversos temas e por iso fixen unha entrada máis grande no meu blog (pinchar no meu nome ).
Nese mundo onde a finalidade era a felicidade a través da estabilidade social, onde non hai emocións e todo se soluciona con soma. Dende o meu punto de vista sería todo moi aburrido, se todos teñen a mesma mentalidade, e todos se adican a facer o mesmo (cada un no seu grupo).
Ademais, a xente non era libre, non podían facer moitas cousas, que en principio, non poden causar ningún mal. Pero tamén, que dende pequenos digamos que xa se lle educou para evitalos.
Digamos que agora tamén nos deixamos infuir polo que nos digan, por algo se establecen as “modas”, por dicir un exemplo. E no que seguro que coíncidimos todos é que todo o mundo busca a felicidade e que, se nos enontramos tristes, cada quen ten o seu soma particular para solucionalo.
E o que non estou de acordo e que non soe pasar é que no libro, era "un mundo feliz" pero sen familias, sen sentimentos, sen cultura, sen relixións...